این جالب است که استاد تمایلی ندارند مطالب باطل مکاتب الحادی را بیان کنند و صرفا نکات مثبت و جذاب آنها را نقل می کنند.
اما در مورد دین مدام طوری صحبت می کنند که دین تضعیف می شود.
نمونه هایی که می آورم از درسهای اخلاق کاربردی یادداشت کردم:
مثلا ایشان می گویند:
# تعبد با تعقل منافات دارد.
#من نمیدانم اینکه می گویند خدا زیباست یعنی چه؟
#امید به خدا بی معناست. چون خدا در قوانین دنیا هیچ دخالتی نمی تواند بکند و قوانین طبیعت ضرورت دارند. (درس پنج از اخلاق کاربردی)
(در اینجا استاد توجه ندارند که همه قوانین طبیعت ضرورری نیستند. ضمن آنکه خدا برای استجابت دعا لازم نیست قوانین را تغییر دهد یا نقض کند. وجود چیزها در دست خداست و خدا می تواند عامل بیماری را نابود کند و عامل شفا را ایجاد کند.)
#اگر امام رضا شفا می دهد چرا از بین صد نفر فقط دو نفر را شفا می دهد. اگر قدرت دارد باید همه کسانی را که پشت پنجره فولاد دخیل بسته اند شفا دهد نه اینکه به بقیه بگوید بروید بمیرید!
(استاد فکر می کند شفا دادن برای این است که انسانها از مرگ نجات پیدا کنند. در حالی که شفا و معجزه فقط برای این است که انسانها فراموش نکنند که خدایی هست و اسباب همه به دست خداست.)
از این نمونه ها در سخنان ایشان زیاد است و با آزاداندیشی مورد ادعای ایشان در تضاد است. چون اصلا جایگاه معجزه و دعا را به خوبی توضیح نمی دهد.
نوعی دشمنی با دین در سخنان استاد موج می زند که گاهی به تعصب منتهی می شود.
مثلا وقتی سخنی از کفار می گوید لازم نمی دانند بگویند کاری به کفر و بی خدایی آنها ندارم.
اما وقتی از عرفا سخن می گویند خیلی وقتها تعمد دارند اشاره کنند که کاری به خدای آنها ندارم.
همچنین در بحث از نعمتهای الهی که بی نهایت هستند تاکید دارند که من به جای نعمت الهی می گویم آنچه به ما به رایگان داده شده، تا متدینین خوشحال نشوند.
