کمک به خیریه ها دولتها را تنبل می کند و مانع شورش مردم می شود.

آقای ملکیان یک جایی گفته بود کمک به فقرا کار دولتهاست و افراد در این زمینه وظیفه اخلاقی ندارند. 
او در سخنرانی خود در دانشگاه تهران با دلایلی سعی می کند کمک به فقرا را از نظر اخلاقی بد بداند. 

اینجا

https://www.aparat.com/v/RKVj9/%D9%85%D8%B5%D8%B7%D9%81%DB%8C_%D9%85%D9%84%DA%A9%DB%8C%D8%A7%D9%86_%D8%AF%D8%B1_%D8%AF%D8%A7%D9%86%D8%B4%DA%AF%D8%A7%D9%87_%D8%AA%D9%87%D8%B1%D8%A7%D9%86_%D9%85%DB%8C%DA%AF%D9%87_%D8%A8%D9%87_%D8%AE%DB%8C%D8%B1%DB%8C%D9%87_%D9%87%D8%A7_%DA%A9%D9%85%DA%A9

 

استدلال آقای ملکیان این است که کمک به فقرا باعث می شود نارضایی آنها کم شود و این به نفع دولت است. چون شورش نمی شود. 
همچنین کمک به فقرا باعث می شود نادانی و ناپاکی دولتها روشن نشود. 

پاسخ: 
این استدلالهای آقای ملکیان را  با سخنان علی ابن ابیطالب در 1400 سال پیش مقایسه کنید. 
سخنان ملکیان حاصل عقل جدای از وحی است.

وقتی کودکی گرسنه است یک وظیفه فوری برای نجات جان او وجود دارد. اینکه علت فقر و گرسنگی یک کودک چیست مهم نیست. شما نمی توانید برای اهداف سیاسی خود رنج فقرا را توجیه و تحمل کنید.
البته
فقر همیشه ناشی از نادانی و ناپاکی دولت  نیست.

ولی حتی اگر فقر ناشی از بی تدبیری و ناپاکی دولتها باشد باز حق نداریم در برابر رنج مردم بی تفاوت باشیم. بی تفاوتی در برابر رنج مردم در هر شرایطی یک رذیلت اخلاقی است. 

برای شوراندن مردم لازم نیست آنها را گرسنگی بدهیم. 
مردم موجودات آگاهی هستند. آنها درسیری نیز می توانند ظلم را تشخیص دهند و بر ضد آن قیام کنند.
 

بیشتر گرسنگان از قشر ضعیف هستند. یعنی یا کودک هستند یا سالخورده.
آقای ملکیان اگر گرسنگی کشیده بود اینطور در برابر گرسنگی یک پیرمرد یا یک کودک روستایی بی تفاوت نبود و دعوت به بی تفاوتی نمی کرد.
اگر دست کم روزه می گرفت وقت افطار متوجه می شد که گرسنگی برای یک کودک قابل تحمل نیست و از گرسنگی دیگران نباید استفاده ابزاری کرد.