اولین بار که استاد را دیدم خطر ادعای خدایی را احساس کردم. حتی از او سوال کردم که آیا در طرح او انسان جای خدا را نمی گیرد؟
جمله ای که او در پاسخ گفت به این معنا بود که در طرح من هر کس پیامبر خودش می شود.
اما امروز فایلی را گوش می دادم که با عنوان «آشتی پذیری عقلانیت و معنویت» می توانید آن را در اینترنت پیدا کنید.
مضمون جملات پایانی سخنرانی این است که:
دین از شما اثبات بندگی می خواهد. اما در معنویتی که من به آن دعوت می کنم شما متوجه می شوید که با خدا وحدت دارید.
این یک داستان تکراری در تاریخ الحاد است که هر کس از بندگی خدا فرار می کند در نهایت ادعای خدایی می کند.
آیا مصطفی هم در چنین مسیری قرار دارد؟
